Ondertussen...

Ondertussen is het al weer een hele tijd geleden dat ik nog eens iets gepost heb. Eerst was ik er niet toe in staat na mijn laatste pick-up, daarna durfde ik niet goed weer al mijn emoties op het net zwieren. Ondertussen is alles weer wat in zijn plooi gekomen en ben ik er klaar voor om nog eens iets te posten, want er is veel gebeurd sinds mijn laatste bericht.

Op 15 november waren mijn regels begonnen, en op 16 november zijn we er dan weer volop ingevlogen met de opbouw van mijn hormonen voor een derde pick-up. Deze keer had ik veel folikkels en ze groeiden goed, vooral rechts (altijd mijn beste kant geweest). Links kwam wat trager op gang, maar werkte uiteindelijk ook.

Om links wat meer kans te geven werd de pick-up nog wat uitgesteld, en op zondag 01 december was het dan zover. Een zondag deze keer, gelukkig, dat is met het werk dan ten minste geen probleem en nu kon mijn man bij mij zijn op de kamer. Deze keer had ik een vrij goede score, er waren 20 folikkels, met uiteindelijk 16! eicellen. Een persoonlijk record. Hopelijk levert dit dan ook voldoende embryo's op van een goede kwaliteit. Het was dan natuurlijk ook wel een lange en zware pick-up, erger dan de vorige keren, maar deze keer was ik wel wat meer op mijn gemak. Het was zondag, de sfeer in het operatiekwartier was wat relaxter, en op den duur ken je er de mensen stilaan. Deze keer werd mijn gynaecoloog trouwens, puur toevallig, bijgestaan door een oude vriendin van mij. Een beetje een bizarre situatie om elkaar terug te zien, en nog bizarder om haar te feliciteren met haar tweede zwangerschap, als je daar zelf zo ligt... Maar ik was wel een stuk meer op mijn gemak. Terug op de kamer was ik nog vol leven, en zag ik het helemaal zitten om 2 uur later van dat bed te 'springen' en naar huis te gaan. Niets was minder waar... Na een tijdje gelegen te hebben mag je proberen naar toilet te gaan, wat niet zo evident is als je zelf denkt op voorhand, want je bent lokaal verdoofd. Ne enkele mislukte pogingen ging het dan wel, en mocht mijn baxter eruit. Dan mocht ik in principe naar huis, maar mijn ventje is toch nog eerst een rolstoel moeten gaan halen, want het ging echt niet om zo ver zelf te stappen (zo lang je ligt, denk je dat het wel ok is, maar van zodra je je probeer trecht te zetten...).

De volgende dagen waren zwaar, echt zwaar... Dafalgan had geen effect, ik kreeg koorts, was misselijk gans de nacht, kon amper uit mijn bed... Zondagnacht heb ik het zwaar gehad, en dinsdagvoormiddag was ik totaal in paniek, en ik heb ik moeten bellen naar mijn ouders om thuis bij mij te komen zitten en mij andere pijnstillers mee te brengen, die mijn dokter me had toegestaan nog een dagje te nemen. Gelukkig werkte dat wel (speedifen), en was ik tegen woensdag wat beter om het effectief zonder verdovende middelen uit te zingen. Ik ben uiteindelijk gans de week thuis gebleven, wat wel niet zo evident is met een nieuwe zaak, en een bussinesspartner die zelf in bevallingsrust is, maar het ging gewoon niet, en als ik mag kiezen is mijn gezondheid en onze kinderwens toch nog steeds prioritair tov het werk. Ik heb donderdagnamiddag en vrijdagvoormiddag wel een paar uur thuis gewerkt, maar dat was toch nog niet aan mijn volle kracht hoor.

Vrijdag dan, 06 december, sinterklaas, dag van de terugplaatsing, de vierde ondertussen. Hopelijk brengt deze datum geluk, niet alleen is het sinterklaas, maar het is ook de verjaardag van de grootmoeder van mijn man en de naamdag van mijn overleden grootmoeder. Achteraf heb ik beseft dat het ook de naamdag van mijn gynaecoloog was. Spijtig genoeg kan mijn man er niet bij zijn bij de terugplaatsing, want hij kan niet weg op het werk. Het is al vrij vroeg op de middag aan mij, en ik krijg de resultaten mee van de embryo's. Van de 16 eicellen zijn er 13 bevrucht en zijn er vandaag nog 7 over. Daarvan worden er 2 teruggeplaatst. Deze keer heb ik vandaag niet gedronken om niet te zenuwachtig te zijn van het 'naar toilet te moeten', of toch dat gevoel te hebben en blijf ik braafjes mijn twee uur liggen, met de ipod erbij, die op shuffle staat, en mij direct het liedje 'here comes the sun' afspeelt, als je het hoort kan het ook 'here comes the son' zijn, als het nu lukt en het is een zoontje... dat zou wel straf zijn.

Een week later is er trouwens nog iets anders zeer belangrijks gebeurd! Mijn beste vriendin/bussinesspartner is bevallen van een zoontje en ik ben dan ook meter geworden op 10 december! Het is zo'n een schattig mannetje en zowel mijn ventje als ik, beide niet snel gecharmeerd door pasgeboren baby's, waren direct verkocht als we hem zagen. Misschien is het wel omdat we er zelf zo mee bezig zijn, maar los daarvan is het ook een heel knap kindje!

Ondertussen leven wij op hoop... to be continued!

Stilaan op weg naar poging 3...

De 2 maanden tussentijd dat mijn lichaam moest bekomen van de zware hormoonbehandeling en de pick-up zijn bijna voorbij, dus kunnen we bijna aan poging nr. 3 starten!

Om mijn cyclus gaande te houden heb ik wel nog steeds Clomid moeten nemen, dus toch nog steeds hormonen in mijn 'detox-periode', maar anders beland ik weer in een 'bevroren' toestand met ofwel maanden geen eisprong ofwel maandenlang bloedverlies, en om dan mijn systeem weer te 'jump-starten' is niet evident (vorige keer eerst een maand terug pillen, dan pas start stimulatie) en houdt weer veel tijdsverlies in.

Wanneer we exact aan poging 3 (pick-up 3) zullen starten weten we nog niet, maar in alle geval heb ik 5 dagen geleden mijn 'normale' (voor zover ik dat dus heb) eisprong gehad, en dus kunne mijn regels er nu elke dag doorkomen. Ja ik weet dat dit theoretisch niet zou mogen kunnen en dat ze er pas na 14 dagen zouden mogen doorkomen, maar dat is nu juist deel van mijn probleem, mijn maandstonden starten zo snel dat er geeen inplanting kan plaatsvinden (zonder dan weer bijkomende hormonen om de menstruatie uit stellen, hormonen die je lichaam doen denken dat het zwanger is, terwijl het dus tot nu toe nooit zo was, in mijn geval dan toch...).

Gisteren ben ik wel alvast mijn nieuwe voorraad aan spuiten en hormonen gaan halen, om er weer eventjes tegen te kunnen. (Precies of je bent een junk die een voorraadje inslaat bij zijn dealer...)

Anyway, van zodra we de Elonva terug bovenhalen zal ik wel nog iets posten hier.

Ondertussen ben ik, los van mijn eigen verhaal, wel bijna meter, want mijn beste vriendin gaat binnen dit en een kleine maand bevallen... Spannend!

hoe het nu verder moet

Ondertussen zijn we een weekje verder, en is het verdriet van vorige maand verwerkt...

Na de brief van het ziekenhuis met het slechte nieuws dat we geen ingevroren embryo's meer hebben, heb ik dan maar contact opgenomen met mijn gynaecoloog. Ik had gehoopt eind deze maand opnieuw te kunnen starten met stimulatie voor een nieuwe poging, maar dat wordt afgeraden, dus slaan we dan nog maar een maandje over.

Dat betekent dus dat we nu 2 wachtmaanden aan ons been hebben vooraleer we eind november terug starten met stimulatie, en dan half december de volgende ivf/icsi hebben... Tegen dan ben ik al meter van het kindje van mijn beste vriendin! Die veel later is gestart met proberen zwanger te geraken natuurlijk... maar 't is haar gegund, en ik kijk er naar uit om via het meterschap toch ten minste deel te kunnen uitmaken van haar babygeluk.

'Our day will come'..., zoals mijn ventje zegt, en met die hoop kunnen we de wereld weer aan!

dipje...

Tja, de titel zegt het al wat, maar ik ben dus weer niet zwanger... geen van beide embryo's heeft 'gepakt'.

We hadden er nochtans in het begin goede hoop bij, er waren al snel heel wat typische zwangerschapssymptomen, meer dan anders, want er zijn er altijd wel wat van de utrogestan-capsuletjes... Maar nu zijn ze allemaal gepasseerd, en allemaal vrij hevig, tot op een ochtend ze allemaal terug weg waren en ik aan het grommen van mijn buik voelde dat het slecht nieuws was. En zo ja, ondanks de utrogestan kwamen mijn regels er weer door...

Ik ben dan maandag gestopt met de utrogestan, en vrijdag gestart met clomid om mijn cyclus terug te 'kickstarten'... al slaan we nu een maandje over, op aanraden van mijn gynaecoloog, om mijn lichaam wat te laten bekomen. Die clomid is voor mij absoluut nodig, of mijn cyclus blokkeert weer (PCOS) en dan zijn we veel meer tijd kwijt.

Ondertussen zit ik ook op het werk in een super drukke periode, want ik heb namelijk net een eigen zaak opgestart met een vriendin/collega. Wat met zich meebrengt dat ik lange uitputtende dagen draai.

Voeg die uitputting bij de emotionele uitputting van een weer mislukte poging en je hebt het recept voor een serieus dipje, noem het maar een meltdown, eerst donderdag, thuis, dan vrijdag op 't werk (maar gelukkig met als enige getuige mijn zakenpartner en tevens mijn beste vriendin)... Ik ben toen dan ook maar naar huis gegaan, verder werken had toch geen zin. Met de tranen over mijn wangen rollend rijd ik naar huis, sneller dan toegelaten op sommige stukjes, en ik die mij altijd strikt aan de regeltjes houdt, maar ik moest mij afreageren op de wereld, en ik heb het ook alleen gedaan als het mij veilig leek.

Thuis gekomen ben ik klaar om de knop om te draaien naar weekendmodus, en hoop ik in dat weekend terug op 'mijn effen' te komen. Ik parkeer mij, doe de brievenbus open, en... de wereld staat effen stil... voor ik het weet heb ik de envelop van het ziekenhuis verscheurd om de brief te lezen die er in zit... en wel, laat me zeggen, ik had beter de brief zelf verscheurd... 'bij deze laten wij u weten dat u momenteel geen ingevroren embryo's heeft'...

Mijn wereld stortte opnieuw in, ik ben direct naar mijn bed getrokken en heb daar een hele tijd liggen wenen.

Ondertussen komen er dan ook veel vragen weer de kop opsteken: waarom, als het nu al die keren nog niet gelukt is, zou het ooit wel lukken? zijn we onszelf geen valse hoop aan het geven? wat als het nooit lukt om kinderen te krijgen? hoe moeten we dan verder? is het normaal dat we per pick-up maar 2 embryo's kunnen benutten, terwijl er toch 8 bevrucht zijn? hoe komt het dat we er zo weinig overhouden? zijn onze embryo's dan van zo'n slechte kwaliteit? als het een kwaliteitsprobleem is, ligt het dan aan mij of aan hem, of lukt onze 'mix' gewoon niet? ....

Nu zijn we alweer een paar dagen verder, en heb ik er een ontspannend weekend op zitten, met gelukkig heel wat afleiding, op enkele pushende insinuaties van mijn schoonmoeder na, die dan maar beslist heeft dat we toch wel eens aan kinderen moeten beginnen te denken hoor! Frustrerend... en dat gaat zo al meer dan een jaar... ze moest eens weten.

Maar dus, een weekend vol afleiding en rust, en een hoopgevend telefoontje van een vriendin die dit allemaal jaren geleden heeft meegemaakt. Zij heeft haar tweeling blijkbaar ook pas gehad na de 6de pick-up, en had ook heel weinig embryo's die konden worden teruggeplaatst. Ze had ook nog een ander wonderverhaal van een ander koppel. In het kort: de wonderen zijn de wereld nog niet uit, en wij blijven hopen op ons eigen wondertje...

ET (embryotransfer) na PU 2

Enkele dagen geleden hebben we ons weer naar Jette begeven, nu voor de embryotransfer volgend op de tweede pick-up.

Ondertussen is het de derde keer dat we een terugplaatsing hebben en dat gaf ons blijkbaar het recht op terugplaatsing van 2 verse embryo's! Ik had het wel gelezen in het boekje, maar ik ging ervan uit dat dit pas na de derde pick-up zou zijn. Anyway... dat was effen verschieten, zeker als je al praktisch klaar ligt voor de transfer en men dan vraagt of het goed is dat ze er 2 terugplaatsen. Mijn man ging direct akkoord, en ook mijn gynaecoloog zei direct ja, maar ik moet toegeven dat ik wat perplex stond ('lag' eigenlijk, maar ja, dat is de uitdrukking niet) en toch eventjes in gedachten zoiets had van 'Wow heren, kalm aan, het is mijn lichaam, jullie hebben makkelijk praten, laat me dit eventjes laten doordringen'. Natuurlijk geloof ik er ook in dat we op een punt zijn waar we alle kansen moeten grijpen om er te komen, en op zich schrikt een mogelijke tweeling me ook niet super fel af, eerder de gedachte dat ze alletwee zouden pakken en dat ik er onderweg eentje zou kwijt raken. Het is iets dat je vaak hoort, en het lijkt me afschuwelijk om te zweven tussen pure blijdschap voor het kindje dat het wel haalt, en dan toch nog wat schrik dat die ook iets zou voorvallen, en de diepe droefnis voor het andere kindje dat het niet zou halen. Nu ja, anderzijds zijn we er al zo veel kwijt gespeeld voor ze konden worden teruggeplaatst... maar het is natuurlijk anders als je het effectief een tijdje gedragen hebt.

Anderzijds, ik ken niet veel andere vrouwen die IVF/ICSI hebben ondergaan, maar van die enkelingen, ken ik wel 2 verhalen waarbij een dubbele terugplaatsing toch wel succesvol tot een gezonde tweeling heeft geleid. Het kan dus zeker ook goed komen.

Zaterdagavond hoorde ik mijn moeder aan de telefoon in stilte bijna wenen (ze was zodanig stil dat ik weet dat ze het emotioneel ergens moeilijk mee heeft) wanneer ik haar vertelde dat van de 11 eicellen er 'maar' 8 (toch ook een mooi aantal) bevrucht zijn, en dat de kans klein is dat na deze terugplaatsing nog veel ingevroren zal worden. Vorige keer zijn van de 7 bevruchte, er ook maar 2 teruggeplaatst. Die 5 kwijt zijn voor ze een kans hadden gehad was toen ook zwaar. Nu vrees ik ook weer die brief die zegt hoe weinig, misschien zelfs helemaal geen, zijn kunnen ingevroren worden, maar ik denk, hoop, er deze keer wat beter tegen te kunnen, aangezien het niet meer als een totale verassing zou komen.

Maar ondertussen leven we toch weer op hoop, hoop dat er van die dubbele terugplaatsing toch minstens eentje zou hebben 'gepakt'...

Wat ons ook extra hoop geeft is het feit dat dit de eerste trasfer was waarna we de embryo's op de echo ook effectief konden zien in mijn baarmoeder, vorige keren lukte dat niet omdat mijn baarmoeder wat ver naar achteren gekanteld was en dus slecht zichtbaar was. We zijn niet bijgelovig, maar alle beetjes helpen he!

Nog een leuk detail, qua namen hebben we al jaren een meisjesnaam, sinds een paar maand zelfs een tweede en sinds zaterdag misschien een jongensnaam. Nu moet het toch wel lukken dat toen ik op de kamer lag na de ET, en moest wachten voor ik weer zou bewegen, mijn man mij zijn ipod aangeeft, die op shuffle staat, en een half uurtje later komt er het bewuste liedje op waarin ook die meisjesnaam voorkomt die we al lang in gedachten hebben. Als het nu lukt, en het is een meisje, ja dan gaan we geen seconde meer twijfelen aan de naam!

ondertussen... tussen pick-up 2 en terugplaatsing 3

Ondertussen is onze 2de pick-up al 5 dagen achter de rug, en heb ik binnen enkele uurtjes mijn eerste terugplaatsing (de derde in totaal) van deze pick-up.

Deze keer was de 'oogst' van eicellen beter dan vorige keer. Nu 11, vorige keer 8. Ik hoop dat dit zich oo zal vertalen naar meer embryo's die kunnen worden teruggeplaatst, maar dat zal nog eventjes duren vooraleer we dat weten.

Straks zullen we alvast weten hoe het de laatste dagen verder is geëvolueerd: waren ze allemaal rijp, hoe veel zijn er bevrucht geraakt, hoe ziet het er voorlopig naar uit met de embryo's die er zijn?.... Ik ben super benieuwd, en ik hoop uit al mijn hart dat het ene goede embryo dat we nodig hebben erbij zit deze keer.

50% van de vrouwen zou na een tweede pick-up en bijhorende terugplaatsingen zwanger zijn, en daar haal ik me aan op. Wachten, hopen, utrogestannetjes nemen, geen medicijnen en geen alcohol (roken doe ik zowieso niet), meer kunnen we toch niet doen.

Het bekomen van de pick-up verloopt weer vrij moeizaam, zoals vorige keer. Ik vraag mij af of het normaal is, en of het geen negatief effect op de kansen tot innesteling dat ik nu nog steeds pijn heb in mijn onderbuik, dat ik nog aan het herstellen ben, terwijl ik straks een terugplaatsing heb. Vorige keer was dat wel ook het geval, en heeft het ongeveer een week geduurd om volledig 'hersteld' te zijn.

Vorige keer was ik de eerste 2 uren na de pick-up alleen want mijn ventje moest werken, maar deze keer heeft hij het geregeld dat hij op de kamer was wanneer ik terug kwam van het operatiekwartier. Deze keer ging de tijd sneller voorbij, en was ik minder misselijk, dan toen ik alleen was, gelukkig want vorige keer moest ik langer blijven omdat ik had moeten overgeven en helemaal wit weg trok van zodra ik eraan dacht om recht te staan.

De eerste 4 dagen erna was ik echter weer miserabel, en kon ik mezelf er niet toe zetten om veel te doen. Op 't werk was ik er maar heel afwisselend, maar gelukkig heb ik de luxe om zelf mijn uren wat te bepalen en kan ik redelijk wat van thuis uit werken. Vergaderingen daarentegen, daar moest ik me sterk voor houden en doorbijten. Sinds gisterennamiddag kan ik me wel terug concentreren en iets nuttigs doen, maar ik ben wel nog heel snel moe, en, volgens mijn ventje, wat humeurig. Als er mannen dit lezen, heb aub begrip als je vrouw begint te sakkeren over prutsen als hoe je je frietjes eet (ik weet het zelf ook wel, het is belachelijk, maar soms kan je je ergeren aan de kleinste dingen), je zou misschien ook wat kort van stof zijn als men een half uur in je buik heeft zitten koteren op zoek naar eicelletjes, en als je dan 4 dagen later nog zo'n knagend gevoel hebt in je buik dat maar niet weggaat, en je belet je op je zij te leggen, te slapen, je te concentreren op iets anders...

Maar het ligt ondertussen weer achter ons en hopelijk kunnen we weer eventjes verder zonder pick-up, hopelijk, wie weet, heb ik geen meer nodig. Nu gewoon alles op alles zetten dat het straks zou lukken, tegen het einde van de maand zouden we het moeten weten of het gelukt is of niet.

Pick-up nr. 2

Vandaag is het dan weer zo ver...

deze namiddag heb ik mijn tweede pick-up. Hopelijk is het een goede 'oogst' en zijn er veel bruikbare eicelletjes en uiteindelijke embryo's.

Vorige keer heb ik de pick-up zwaar onderschat, maar nu weet ik beter wat me te wachten staat. Ergens hoop ik dan ook dat ik er minder last van ga hebben aangezien ik het al wat ken, maar ik heb toch maar mijn agenda open gehouden voor de rest van de week, wat niet zo evident is, maar het is me momenteel belangrijker om goed hersteld te zijn tegen de terugplaatsing, dan dat ik bij ben met mijn werk, dat kan ik altijd nog inhalen.

Mijn plan was deze morgen nog te werken voor ik vertrek, maar ik ben weer zo zenuwachtig, dat het moeilijk is om me te concentreren. Net zoals het ganse afgelopen weekend trouwens... ik ben al 2 dagen misselijk en heb een zware druk op mijn buik, maar ja wat wil je. Donderdag had ik 2 follikelclusters van elk 5cm in diameter, je moet niet vragen hoe groot ze nu zijn! Maw, het was een totaal nutteloos weekend, waarin ik wel gekookt, maar met moeite gegeten, heb, de afwas heb gedaan en mijn boek heb zitten lezen... en dat terwijl er zo veel te doen is! aarghhh... daar word ik dus om de muren van op te lopen, zo'n tijdsverlies. Maar het ging echt niet, en het zal er niet op beteren de eerste 5 dagen na de pick-up.

Anyway, deze keer kan en zal mijn ventje op de kamer wachten tegen dat ik terug keer van het operatiekwartier, en dat is al een hele troost. Vorige keer lukte het niet met zijn werk, en toen voelde ik me zo alleen en miserabel, vooral omdat ik nog in de volle veronderstelling was dat het maar 'peanuts' was, en dat ik zelf achteraf gewoon mijn kleren aandeed en naar huis reeds, nog wat thuis zou werken, en eten klaar maakte e.d. Ja, dat was wel heel wat anders! Nu staat mijn flesje platte cola klaar en de ipod met oortjes om naar muziek te luisteren, meer activiteit zal je niet meer moeten verwachten van mij nadien. Ik heb mijn boek mee, je weet maar nooit, maar vorige keer had ik zelfs daar geen fut meer voor.

Maar ik wil ook niet te negatief klinken, het is een dag van een nieuwe kans, en nieuwe hoop. Hopelijk lukt het deze keer wel en zijn er meer bruikbare embryo'tjes, 4 zou mooi zijn, maar waarschijnlijk te mooi. Anderzijds zeggen de statistieken dat 50% van de vrouwen na een tweede pick-up met bijhorende terugplaatsingen zwanger is, hopelijk valt het 'dubbeltje' (zoals ze in Nederland zeggen) eens op zijn goede kant voor ons. Het zou leuk zijn.

Groetjes, en tot binnenkort, met een update!

Start poging 2

We beginnen er weer aan met volle hoop!

Maandag, dag 2 van mijn cyclus, heeft mijn schatje mij de fameuze spuit elonva gegeven. die ziet er zowat uit als een raket en zou straf spul moeten zijn, aangezien ze mij 7 dagen stimulatie zou moeten geven.
Dat betekent dat ik deze keer alvast een week als speldenkussen vermijd aangezien ik nu niet elke dag menopur moet zetten.

Vrijdag ga ik dan op controle om te zien of mijn follikels goed groeien en te zien wanneer de pick-up kan worden ingepland.

Wordt vervolgd...

Welkom op mijn blog en 'the story so far'

Hallo beste lezers,

Welkom op mijn blog 'project baby 2012... met uitstel'.
Ik ben met deze blog gestart gestart omdat ik mijn verhaal van de tot op heden onvervulde kinderwens van mijn man en mezelf met de wereld wil delen, enerzijds als uitlaatklep voor mezelf en anderzijds in de hoop mijn steentje bij te dragen om het taboe dat er toch nog steeds heerst rond sub- en infertiliteit uit de wereld te helpen, of toch alleszins in de hoop dat andere koppels die zich in mijn verhaal zouden herkennen, zouden weten dat ze niet alleen zijn en hier op een of andere manier steun uit kunnen halen.

Ik schrijf deze blog anoniem, niet omdat we ons schamen, maar gewoon omdat we onze omgeving pas willen inlichten van ons verhaal wanneer er goed nieuws te melden is, om mensen niet ongerust te maken en betutteling te vermijden.
Dus, indien iemand mij of mijn man herkent in dit verhaal, gelieve dan onszelf op de hoogte te brengen, maar het verder voor jezelf te houden. Alvast bedankt voor uw discretie.

Ons verhaal van 'project baby' start in de lente van 2012. Mijn man en ik waren op dat ogenblik al vele jaren een koppel sinds een klein jaar getrouwd, en maakten onze fameuze 'laatste verre reis' voor we aan kinderen zouden beginnen. In realiteit was ik al eventjes foliumzuur aan het nemen. We zagen het echter niet zitten dat ik zwanger zou zijn tijdens de reis, dus zijn we pas tegen het einde van de reis gestopt met de pil. Na het stoppen krijg ik zoals gewoonlijk mijn regels, tot zo ver ging alles normaal.

3 maand lang ben ik daarna niet meer ongesteld geweest. In het begin heb je hoop, misschien zijn we effectief al zwanger, maar na 3 negatieve tests en een telefoontje naar mijn dokter, besluiten we dan toch maar een specialist op te zoeken, om na te gaan wat er aan de hand is. Al vrij snel kennen we het verdict, PCOS, geblokkeerde eierstokken, waardoor ik dus vast zit in een vroeg stadium van mijn cyclus. De gynaecoloog schrijft me clomid voor, een hormoon dat mijn cyclus weer op gang zou moeten brengen en een eicel zou moeten helpen rijpen. Een tijdje later hadden we opnieuw afspraak bij de gynaecoloog. De pilletjes (2 per dag gedurende 5 dagen) hadden gewerkt en  ik stond op het punt te ovuleren. Goed nieuws en dus onze eerste kans op slagen.

2 weken later blijkt dat het niet gelukt is, en beginnen we opnieuw, met clomid, aan een nieuwe cyclus, en een nieuwe poging. In de maanden die volgen wordt mijn behandeling opgedreven, en moet ik bovenop de clomid, die bij 2 pillen geen effect meer heeft en die moet worden opgedreven naar 3 per dag, een pregnylspuit zetten om een ovulatie op te wekken, en moet ik ook utrogestancapsules nemen omdat mijn regels anders te snel starten, vooraleer mijn lichaam de kans heeft om een eventuele zwangerschap te registreren. We gaan zo een half jaar door, een half jaar vol teleurstelling, tranen, tests langs beide kanten, en vooral vol hormonen.

Ondertussen meldden verschillende vriendinnen mij in alle enthousiame dat ze zwanger zijn, eentje liet het zich zelfs ontvallen dat het toch straf is, dat ze mij zelfs voor is, ondanks het feit dat mijn man en ik al veel langer samen zijn en getrouwd zijn, en zij nog niet zo lang met haar vriend samen is. Ondertussen, in de winter van 2013, vierde ik ook mijn 30ste verjaardag, aanleiding voor onze volledige omgeving, en vooral de schoonfamilie, om de druk op te drijven, nu wordt het toch echt wel tijd om aan kinderen te beginnen....
Bitter, zeer bitter bij momenten. Begrijp mij niet verkeerd, de mensen kunnen er niet aan doen, ze weten van niets en kunnen zich niet inbeelden hoe pijnlijk zulke opmerkingen zijn, hoe je de tranen moet wegslikken terwijl je toast op je verjaardag, vlak na dergelijke opmerkingen, mensen die dit niet hebben meegemaakt, en die zelf vlot zwanger zijn geraakt, zullen dit nooit kunnen begrijpen. En ook die vriendinnen verwijt ik niets, ik ben gelukkig voor hen, en wens hen al het beste, het is gewoon pijnlijk als je zelf al lang aan het proberen bent en anderen, die veel later dan jij eraan zijn begonnen wel direct zwanger geraken, soms zelfs vroeger dan echt bedoeld.

Ondertussen worden wij met onze voeten op aarde gedrukt, op de traditionele manier zal het niet, of toch heel moeilijk lukken en we moeten overschakelen op klinische pogingen. Gelukkig krijgen we vrij vlot ons dossier voor ivf/icsi goedgekeurd en eind april 2013 kunnen we eindelijk starten met de eerste behandeling. Vele spuitjes en onderzoeken allerhande later heb ik in mei mijn eerste pick-up van eicellen. Een ingreep die ik eerlijkgezegd enorm had onderschat. Aangezien het slechts onder lokale verdoving zou gebeuren dacht ik er gewoon buiten te wandelen, maar dat liep eventjes anders, toen ik slecht reageerde op de verdoving en de dagen erna mij moest sterk houden. Gelukkig mocht ik de eerste dagen pijnstillers nemen, maar eens dat niet meer mocht was ik geen mens meer. Ik heelde traag en was bang voor een ontsteking. Die week was zwaar, maar achteraf denk ik dat het vooral zo was omdat ik er de fysieke impact niet goed van had ingeschat. Ik had immers alle boekjes goed gelezen en opgezocht en ging ervan uit perfect voorbereid te zijn, de realiteit echter, heb ik geleerd, is dat je pas weet waar je aan toe bent als je het hebt meegemaakt.

5 dagen later was dan de eerste terugplaatsing. Eventjes was er schrik dat ik toch een blaasontsteking had opgelopen en de terugplaatsing niet zou kunnen doorgaan, maar ze is toch kunnen doorgaan. Op dat ogenblik kregen we dan ook een stand van zaken ivm de embryo's. Van de 13 follikels, waren er 8 eitjes geoogst, waarvan er 7 rijp waren, die alle 7 bevrucht zijn geraakt. Eentje werd teruggeplaatst, en de anderen zouden, afhankelijk van hun verdere ontwikkeling, een dag later worden ingevroren.

12 dagen later: negatieve bloedtest. Nog een week later: maar 1 embryo kon worden ingevroren! Ik was in shock, hoe zijn we van 6 resterende embryo's ineens naar 1 geraakt? Blijkbaar hebben de andere een slechte laatste ontwikkelingsdag gehad, en was er maar eentje vatbaar voor invriezen.

Bij mijn volgende cyclus werd het laatste embryo teruggeplaatst, het ontdooien verliep perfect, maar toch was het weer niet succesvol.

Na al deze behandelingen was mijn lichaam echt aan een rustpauze nodig en zowieso vertrokken we alweer op reis, waardoor we zowieso niet direct een pick-up konden inplannen. Dus ben ik nu al 2 maanden min of meer hormonenvrij en in afwachting van de start van een nieuwe behandeling. Probleem is echter dat ik nu vorige maand wonder boven wonder wel een cyclus blijk gehad te hebben, zij het zeer onregelmatig en met heel wat schoonheidsfoutjes, maar gezien die onregelmatigheid wordt het heel moeilijkom de start in te plannen van de volgende kuur, dus ben ik nu terug aan de pil, oh ironie, om mijn cyclus terug te kunnen controleren.

Nog 1 dagje pillen, dan mijn regels afwachten en dan gaan we voor de behandeling voor pick-up nr. 2!

To be continued...