zondag 29 september 2013

dipje...

Tja, de titel zegt het al wat, maar ik ben dus weer niet zwanger... geen van beide embryo's heeft 'gepakt'.

We hadden er nochtans in het begin goede hoop bij, er waren al snel heel wat typische zwangerschapssymptomen, meer dan anders, want er zijn er altijd wel wat van de utrogestan-capsuletjes... Maar nu zijn ze allemaal gepasseerd, en allemaal vrij hevig, tot op een ochtend ze allemaal terug weg waren en ik aan het grommen van mijn buik voelde dat het slecht nieuws was. En zo ja, ondanks de utrogestan kwamen mijn regels er weer door...

Ik ben dan maandag gestopt met de utrogestan, en vrijdag gestart met clomid om mijn cyclus terug te 'kickstarten'... al slaan we nu een maandje over, op aanraden van mijn gynaecoloog, om mijn lichaam wat te laten bekomen. Die clomid is voor mij absoluut nodig, of mijn cyclus blokkeert weer (PCOS) en dan zijn we veel meer tijd kwijt.

Ondertussen zit ik ook op het werk in een super drukke periode, want ik heb namelijk net een eigen zaak opgestart met een vriendin/collega. Wat met zich meebrengt dat ik lange uitputtende dagen draai.

Voeg die uitputting bij de emotionele uitputting van een weer mislukte poging en je hebt het recept voor een serieus dipje, noem het maar een meltdown, eerst donderdag, thuis, dan vrijdag op 't werk (maar gelukkig met als enige getuige mijn zakenpartner en tevens mijn beste vriendin)... Ik ben toen dan ook maar naar huis gegaan, verder werken had toch geen zin. Met de tranen over mijn wangen rollend rijd ik naar huis, sneller dan toegelaten op sommige stukjes, en ik die mij altijd strikt aan de regeltjes houdt, maar ik moest mij afreageren op de wereld, en ik heb het ook alleen gedaan als het mij veilig leek.

Thuis gekomen ben ik klaar om de knop om te draaien naar weekendmodus, en hoop ik in dat weekend terug op 'mijn effen' te komen. Ik parkeer mij, doe de brievenbus open, en... de wereld staat effen stil... voor ik het weet heb ik de envelop van het ziekenhuis verscheurd om de brief te lezen die er in zit... en wel, laat me zeggen, ik had beter de brief zelf verscheurd... 'bij deze laten wij u weten dat u momenteel geen ingevroren embryo's heeft'...

Mijn wereld stortte opnieuw in, ik ben direct naar mijn bed getrokken en heb daar een hele tijd liggen wenen.

Ondertussen komen er dan ook veel vragen weer de kop opsteken: waarom, als het nu al die keren nog niet gelukt is, zou het ooit wel lukken? zijn we onszelf geen valse hoop aan het geven? wat als het nooit lukt om kinderen te krijgen? hoe moeten we dan verder? is het normaal dat we per pick-up maar 2 embryo's kunnen benutten, terwijl er toch 8 bevrucht zijn? hoe komt het dat we er zo weinig overhouden? zijn onze embryo's dan van zo'n slechte kwaliteit? als het een kwaliteitsprobleem is, ligt het dan aan mij of aan hem, of lukt onze 'mix' gewoon niet? ....

Nu zijn we alweer een paar dagen verder, en heb ik er een ontspannend weekend op zitten, met gelukkig heel wat afleiding, op enkele pushende insinuaties van mijn schoonmoeder na, die dan maar beslist heeft dat we toch wel eens aan kinderen moeten beginnen te denken hoor! Frustrerend... en dat gaat zo al meer dan een jaar... ze moest eens weten.

Maar dus, een weekend vol afleiding en rust, en een hoopgevend telefoontje van een vriendin die dit allemaal jaren geleden heeft meegemaakt. Zij heeft haar tweeling blijkbaar ook pas gehad na de 6de pick-up, en had ook heel weinig embryo's die konden worden teruggeplaatst. Ze had ook nog een ander wonderverhaal van een ander koppel. In het kort: de wonderen zijn de wereld nog niet uit, en wij blijven hopen op ons eigen wondertje...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten