woensdag 28 augustus 2013

Start poging 2

We beginnen er weer aan met volle hoop!

Maandag, dag 2 van mijn cyclus, heeft mijn schatje mij de fameuze spuit elonva gegeven. die ziet er zowat uit als een raket en zou straf spul moeten zijn, aangezien ze mij 7 dagen stimulatie zou moeten geven.
Dat betekent dat ik deze keer alvast een week als speldenkussen vermijd aangezien ik nu niet elke dag menopur moet zetten.

Vrijdag ga ik dan op controle om te zien of mijn follikels goed groeien en te zien wanneer de pick-up kan worden ingepland.

Wordt vervolgd...

zondag 18 augustus 2013

Welkom op mijn blog en 'the story so far'


Hallo beste lezers,

Welkom op mijn blog 'project baby 2012... met uitstel'.
Ik ben met deze blog gestart gestart omdat ik mijn verhaal van de tot op heden onvervulde kinderwens van mijn man en mezelf met de wereld wil delen, enerzijds als uitlaatklep voor mezelf en anderzijds in de hoop mijn steentje bij te dragen om het taboe dat er toch nog steeds heerst rond sub- en infertiliteit uit de wereld te helpen, of toch alleszins in de hoop dat andere koppels die zich in mijn verhaal zouden herkennen, zouden weten dat ze niet alleen zijn en hier op een of andere manier steun uit kunnen halen.

Ik schrijf deze blog anoniem, niet omdat we ons schamen, maar gewoon omdat we onze omgeving pas willen inlichten van ons verhaal wanneer er goed nieuws te melden is, om mensen niet ongerust te maken en betutteling te vermijden.
Dus, indien iemand mij of mijn man herkent in dit verhaal, gelieve dan onszelf op de hoogte te brengen, maar het verder voor jezelf te houden. Alvast bedankt voor uw discretie.

Ons verhaal van 'project baby' start in de lente van 2012. Mijn man en ik waren op dat ogenblik al vele jaren een koppel sinds een klein jaar getrouwd, en maakten onze fameuze 'laatste verre reis' voor we aan kinderen zouden beginnen. In realiteit was ik al eventjes foliumzuur aan het nemen. We zagen het echter niet zitten dat ik zwanger zou zijn tijdens de reis, dus zijn we pas tegen het einde van de reis gestopt met de pil. Na het stoppen krijg ik zoals gewoonlijk mijn regels, tot zo ver ging alles normaal.

3 maand lang ben ik daarna niet meer ongesteld geweest. In het begin heb je hoop, misschien zijn we effectief al zwanger, maar na 3 negatieve tests en een telefoontje naar mijn dokter, besluiten we dan toch maar een specialist op te zoeken, om na te gaan wat er aan de hand is. Al vrij snel kennen we het verdict, PCOS, geblokkeerde eierstokken, waardoor ik dus vast zit in een vroeg stadium van mijn cyclus. De gynaecoloog schrijft me clomid voor, een hormoon dat mijn cyclus weer op gang zou moeten brengen en een eicel zou moeten helpen rijpen. Een tijdje later hadden we opnieuw afspraak bij de gynaecoloog. De pilletjes (2 per dag gedurende 5 dagen) hadden gewerkt en  ik stond op het punt te ovuleren. Goed nieuws en dus onze eerste kans op slagen.

2 weken later blijkt dat het niet gelukt is, en beginnen we opnieuw, met clomid, aan een nieuwe cyclus, en een nieuwe poging. In de maanden die volgen wordt mijn behandeling opgedreven, en moet ik bovenop de clomid, die bij 2 pillen geen effect meer heeft en die moet worden opgedreven naar 3 per dag, een pregnylspuit zetten om een ovulatie op te wekken, en moet ik ook utrogestancapsules nemen omdat mijn regels anders te snel starten, vooraleer mijn lichaam de kans heeft om een eventuele zwangerschap te registreren. We gaan zo een half jaar door, een half jaar vol teleurstelling, tranen, tests langs beide kanten, en vooral vol hormonen.

Ondertussen meldden verschillende vriendinnen mij in alle enthousiame dat ze zwanger zijn, eentje liet het zich zelfs ontvallen dat het toch straf is, dat ze mij zelfs voor is, ondanks het feit dat mijn man en ik al veel langer samen zijn en getrouwd zijn, en zij nog niet zo lang met haar vriend samen is. Ondertussen, in de winter van 2013, vierde ik ook mijn 30ste verjaardag, aanleiding voor onze volledige omgeving, en vooral de schoonfamilie, om de druk op te drijven, nu wordt het toch echt wel tijd om aan kinderen te beginnen....
Bitter, zeer bitter bij momenten. Begrijp mij niet verkeerd, de mensen kunnen er niet aan doen, ze weten van niets en kunnen zich niet inbeelden hoe pijnlijk zulke opmerkingen zijn, hoe je de tranen moet wegslikken terwijl je toast op je verjaardag, vlak na dergelijke opmerkingen, mensen die dit niet hebben meegemaakt, en die zelf vlot zwanger zijn geraakt, zullen dit nooit kunnen begrijpen. En ook die vriendinnen verwijt ik niets, ik ben gelukkig voor hen, en wens hen al het beste, het is gewoon pijnlijk als je zelf al lang aan het proberen bent en anderen, die veel later dan jij eraan zijn begonnen wel direct zwanger geraken, soms zelfs vroeger dan echt bedoeld.

Ondertussen worden wij met onze voeten op aarde gedrukt, op de traditionele manier zal het niet, of toch heel moeilijk lukken en we moeten overschakelen op klinische pogingen. Gelukkig krijgen we vrij vlot ons dossier voor ivf/icsi goedgekeurd en eind april 2013 kunnen we eindelijk starten met de eerste behandeling. Vele spuitjes en onderzoeken allerhande later heb ik in mei mijn eerste pick-up van eicellen. Een ingreep die ik eerlijkgezegd enorm had onderschat. Aangezien het slechts onder lokale verdoving zou gebeuren dacht ik er gewoon buiten te wandelen, maar dat liep eventjes anders, toen ik slecht reageerde op de verdoving en de dagen erna mij moest sterk houden. Gelukkig mocht ik de eerste dagen pijnstillers nemen, maar eens dat niet meer mocht was ik geen mens meer. Ik heelde traag en was bang voor een ontsteking. Die week was zwaar, maar achteraf denk ik dat het vooral zo was omdat ik er de fysieke impact niet goed van had ingeschat. Ik had immers alle boekjes goed gelezen en opgezocht en ging ervan uit perfect voorbereid te zijn, de realiteit echter, heb ik geleerd, is dat je pas weet waar je aan toe bent als je het hebt meegemaakt.

5 dagen later was dan de eerste terugplaatsing. Eventjes was er schrik dat ik toch een blaasontsteking had opgelopen en de terugplaatsing niet zou kunnen doorgaan, maar ze is toch kunnen doorgaan. Op dat ogenblik kregen we dan ook een stand van zaken ivm de embryo's. Van de 13 follikels, waren er 8 eitjes geoogst, waarvan er 7 rijp waren, die alle 7 bevrucht zijn geraakt. Eentje werd teruggeplaatst, en de anderen zouden, afhankelijk van hun verdere ontwikkeling, een dag later worden ingevroren.

12 dagen later: negatieve bloedtest. Nog een week later: maar 1 embryo kon worden ingevroren! Ik was in shock, hoe zijn we van 6 resterende embryo's ineens naar 1 geraakt? Blijkbaar hebben de andere een slechte laatste ontwikkelingsdag gehad, en was er maar eentje vatbaar voor invriezen.

Bij mijn volgende cyclus werd het laatste embryo teruggeplaatst, het ontdooien verliep perfect, maar toch was het weer niet succesvol.

Na al deze behandelingen was mijn lichaam echt aan een rustpauze nodig en zowieso vertrokken we alweer op reis, waardoor we zowieso niet direct een pick-up konden inplannen. Dus ben ik nu al 2 maanden min of meer hormonenvrij en in afwachting van de start van een nieuwe behandeling. Probleem is echter dat ik nu vorige maand wonder boven wonder wel een cyclus blijk gehad te hebben, zij het zeer onregelmatig en met heel wat schoonheidsfoutjes, maar gezien die onregelmatigheid wordt het heel moeilijkom de start in te plannen van de volgende kuur, dus ben ik nu terug aan de pil, oh ironie, om mijn cyclus terug te kunnen controleren.

Nog 1 dagje pillen, dan mijn regels afwachten en dan gaan we voor de behandeling voor pick-up nr. 2!

To be continued...