vrijdag 27 december 2013

Ondertussen...

Ondertussen is het al weer een hele tijd geleden dat ik nog eens iets gepost heb. Eerst was ik er niet toe in staat na mijn laatste pick-up, daarna durfde ik niet goed weer al mijn emoties op het net zwieren. Ondertussen is alles weer wat in zijn plooi gekomen en ben ik er klaar voor om nog eens iets te posten, want er is veel gebeurd sinds mijn laatste bericht.

Op 15 november waren mijn regels begonnen, en op 16 november zijn we er dan weer volop ingevlogen met de opbouw van mijn hormonen voor een derde pick-up. Deze keer had ik veel folikkels en ze groeiden goed, vooral rechts (altijd mijn beste kant geweest). Links kwam wat trager op gang, maar werkte uiteindelijk ook.

Om links wat meer kans te geven werd de pick-up nog wat uitgesteld, en op zondag 01 december was het dan zover. Een zondag deze keer, gelukkig, dat is met het werk dan ten minste geen probleem en nu kon mijn man bij mij zijn op de kamer. Deze keer had ik een vrij goede score, er waren 20 folikkels, met uiteindelijk 16! eicellen. Een persoonlijk record. Hopelijk levert dit dan ook voldoende embryo's op van een goede kwaliteit. Het was dan natuurlijk ook wel een lange en zware pick-up, erger dan de vorige keren, maar deze keer was ik wel wat meer op mijn gemak. Het was zondag, de sfeer in het operatiekwartier was wat relaxter, en op den duur ken je er de mensen stilaan. Deze keer werd mijn gynaecoloog trouwens, puur toevallig, bijgestaan door een oude vriendin van mij. Een beetje een bizarre situatie om elkaar terug te zien, en nog bizarder om haar te feliciteren met haar tweede zwangerschap, als je daar zelf zo ligt... Maar ik was wel een stuk meer op mijn gemak. Terug op de kamer was ik nog vol leven, en zag ik het helemaal zitten om 2 uur later van dat bed te 'springen' en naar huis te gaan. Niets was minder waar... Na een tijdje gelegen te hebben mag je proberen naar toilet te gaan, wat niet zo evident is als je zelf denkt op voorhand, want je bent lokaal verdoofd. Ne enkele mislukte pogingen ging het dan wel, en mocht mijn baxter eruit. Dan mocht ik in principe naar huis, maar mijn ventje is toch nog eerst een rolstoel moeten gaan halen, want het ging echt niet om zo ver zelf te stappen (zo lang je ligt, denk je dat het wel ok is, maar van zodra je je probeer trecht te zetten...).

De volgende dagen waren zwaar, echt zwaar... Dafalgan had geen effect, ik kreeg koorts, was misselijk gans de nacht, kon amper uit mijn bed... Zondagnacht heb ik het zwaar gehad, en dinsdagvoormiddag was ik totaal in paniek, en ik heb ik moeten bellen naar mijn ouders om thuis bij mij te komen zitten en mij andere pijnstillers mee te brengen, die mijn dokter me had toegestaan nog een dagje te nemen. Gelukkig werkte dat wel (speedifen), en was ik tegen woensdag wat beter om het effectief zonder verdovende middelen uit te zingen. Ik ben uiteindelijk gans de week thuis gebleven, wat wel niet zo evident is met een nieuwe zaak, en een bussinesspartner die zelf in bevallingsrust is, maar het ging gewoon niet, en als ik mag kiezen is mijn gezondheid en onze kinderwens toch nog steeds prioritair tov het werk. Ik heb donderdagnamiddag en vrijdagvoormiddag wel een paar uur thuis gewerkt, maar dat was toch nog niet aan mijn volle kracht hoor.

Vrijdag dan, 06 december, sinterklaas, dag van de terugplaatsing, de vierde ondertussen. Hopelijk brengt deze datum geluk, niet alleen is het sinterklaas, maar het is ook de verjaardag van de grootmoeder van mijn man en de naamdag van mijn overleden grootmoeder. Achteraf heb ik beseft dat het ook de naamdag van mijn gynaecoloog was. Spijtig genoeg kan mijn man er niet bij zijn bij de terugplaatsing, want hij kan niet weg op het werk. Het is al vrij vroeg op de middag aan mij, en ik krijg de resultaten mee van de embryo's. Van de 16 eicellen zijn er 13 bevrucht en zijn er vandaag nog 7 over. Daarvan worden er 2 teruggeplaatst. Deze keer heb ik vandaag niet gedronken om niet te zenuwachtig te zijn van het 'naar toilet te moeten', of toch dat gevoel te hebben en blijf ik braafjes mijn twee uur liggen, met de ipod erbij, die op shuffle staat, en mij direct het liedje 'here comes the sun' afspeelt, als je het hoort kan het ook 'here comes the son' zijn, als het nu lukt en het is een zoontje... dat zou wel straf zijn.

Een week later is er trouwens nog iets anders zeer belangrijks gebeurd! Mijn beste vriendin/bussinesspartner is bevallen van een zoontje en ik ben dan ook meter geworden op 10 december! Het is zo'n een schattig mannetje en zowel mijn ventje als ik, beide niet snel gecharmeerd door pasgeboren baby's, waren direct verkocht als we hem zagen. Misschien is het wel omdat we er zelf zo mee bezig zijn, maar los daarvan is het ook een heel knap kindje!

Ondertussen leven wij op hoop... to be continued!