Ondertussen is onze 2de pick-up al 5 dagen achter de rug, en heb ik binnen enkele uurtjes mijn eerste terugplaatsing (de derde in totaal) van deze pick-up.
Deze keer was de 'oogst' van eicellen beter dan vorige keer. Nu 11, vorige keer 8. Ik hoop dat dit zich oo zal vertalen naar meer embryo's die kunnen worden teruggeplaatst, maar dat zal nog eventjes duren vooraleer we dat weten.
Straks zullen we alvast weten hoe het de laatste dagen verder is geëvolueerd: waren ze allemaal rijp, hoe veel zijn er bevrucht geraakt, hoe ziet het er voorlopig naar uit met de embryo's die er zijn?.... Ik ben super benieuwd, en ik hoop uit al mijn hart dat het ene goede embryo dat we nodig hebben erbij zit deze keer.
50% van de vrouwen zou na een tweede pick-up en bijhorende terugplaatsingen zwanger zijn, en daar haal ik me aan op. Wachten, hopen, utrogestannetjes nemen, geen medicijnen en geen alcohol (roken doe ik zowieso niet), meer kunnen we toch niet doen.
Het bekomen van de pick-up verloopt weer vrij moeizaam, zoals vorige keer. Ik vraag mij af of het normaal is, en of het geen negatief effect op de kansen tot innesteling dat ik nu nog steeds pijn heb in mijn onderbuik, dat ik nog aan het herstellen ben, terwijl ik straks een terugplaatsing heb. Vorige keer was dat wel ook het geval, en heeft het ongeveer een week geduurd om volledig 'hersteld' te zijn.
Vorige keer was ik de eerste 2 uren na de pick-up alleen want mijn ventje moest werken, maar deze keer heeft hij het geregeld dat hij op de kamer was wanneer ik terug kwam van het operatiekwartier. Deze keer ging de tijd sneller voorbij, en was ik minder misselijk, dan toen ik alleen was, gelukkig want vorige keer moest ik langer blijven omdat ik had moeten overgeven en helemaal wit weg trok van zodra ik eraan dacht om recht te staan.
De eerste 4 dagen erna was ik echter weer miserabel, en kon ik mezelf er niet toe zetten om veel te doen. Op 't werk was ik er maar heel afwisselend, maar gelukkig heb ik de luxe om zelf mijn uren wat te bepalen en kan ik redelijk wat van thuis uit werken. Vergaderingen daarentegen, daar moest ik me sterk voor houden en doorbijten. Sinds gisterennamiddag kan ik me wel terug concentreren en iets nuttigs doen, maar ik ben wel nog heel snel moe, en, volgens mijn ventje, wat humeurig. Als er mannen dit lezen, heb aub begrip als je vrouw begint te sakkeren over prutsen als hoe je je frietjes eet (ik weet het zelf ook wel, het is belachelijk, maar soms kan je je ergeren aan de kleinste dingen), je zou misschien ook wat kort van stof zijn als men een half uur in je buik heeft zitten koteren op zoek naar eicelletjes, en als je dan 4 dagen later nog zo'n knagend gevoel hebt in je buik dat maar niet weggaat, en je belet je op je zij te leggen, te slapen, je te concentreren op iets anders...
Maar het ligt ondertussen weer achter ons en hopelijk kunnen we weer eventjes verder zonder pick-up, hopelijk, wie weet, heb ik geen meer nodig. Nu gewoon alles op alles zetten dat het straks zou lukken, tegen het einde van de maand zouden we het moeten weten of het gelukt is of niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten